میگن یکی از مهمتریم ویژگی های کارگردانان بزرگ اینه که فرهنگ و خصوصیات جامعه خودشونو خوب بدونن. از نظر من یکی از مهمترین مشخصه های یک فیلمساز خوب اینه که بتونه نسلی رو که براشون فیلم می سازه بشناسه، بتونه خوب وی»گی های اون نسلو نشون بده و نقد کنه و حتی رفتار بعدی اونها رو هم پیش بینی کنه. جالب تر اینکه مثلا اگه بعد از ده سال اون فیلم خاص رو ببینی بتونی مشخصات جامعه شناختی نسل قبل رو از روی اون فیلم تشخیص بدی. خوشبختانه در ایران چنین کارگردان هایی پیدا میشن. اشخاصی مثل مهرجویی، پناهی، فرهادی، مخملباف (تا زمانی که در ایران بود و فیلم اجتماعی می ساخت).
از نظر من مهرجویی نمونه کامل همچین فیلمسازیه. چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب. مثلا با دیدن فیلم هایی مثل گاو و دایره مینا می تونی تشخیص بدی که اعتراضی در اون نسل هست که به انقلاب منجر میشه. یا مثلا فیلم اجاره نشین ها چقدر قشنگ شرایط زمانه خودش رو توصیف می کنه. واقعا جز اینه که هامون بهترین نمایش دهنده قشر تحصیل کرده دهه شصت و از اون فراتر شرایط ایران در دهه شصت هست. من یادمه زمانی که هامون ساخته شد خیلی کوچیک بودم (3 یا 4 دبستان) ولی الان که فیلم رو میبینم دقیقا انگار برگشتم به اون دوران فضای فیلم، دیالوگ هاش و....
سنتوری مهرجویی هم از نظر من کاملا شرایط اجتماعی نسل خودمو نشون میده. نسلی پر استعداد، خواهان تغییر ولی تا حدی ناتوان از برآوردن خواسته هاش به علت شرایط.
واقعا فیلم های مهرجویی دیدنی هستن و ارزش فکر کردن رو دارن......