اعصابم جدا خورده. چرا باید یک شور ملی اینطوری به لجن کشیده بشه. چرا نباید این مردم حتی برای چیز اندکی و مدت اندکی دلخوش بشن.
نمی دونم این زندگی مگه چقدر طولانیه و چه ارزشی داره که عده ای برای اون حاضرن هر خونی بریزن و هر کاری می خوان بکنن. به خدا این زندگی و قدرت و... گذراست، ارزش حتی دل شکستنی هم نداره چه برسه به ر شکستن و تن شکستن و....
فقط می تونم بگم متاسفم
نمی دونم چرا همیشه شکست دقیقا از لحظه ای که فکر می کنی برنده ای شروع میشه.
این نیز بگذرد، راهی طولانی در پیش است، امید بایدت.
کشور در حال پوست اندازی و گذر از دوره ای به دوره ای دیگر است.
حالا خروجی این گذر چی باشه را هنوز دقیق نمی دانم.
البته چندگزینه را می شود حدس زد که البته بستگی به نحوه اجرای بازیگران حاضر در صحنه و باز هم البته تماشاچیان (به قول شاملو تماشائیان)(همون مردم!!!!) صحنه هم دارد.
تازگی ها فهمیدیم اخلاق هم خودی و غیر خودی داره.
بیچاره جوانهای از همه جا بی خبر را که اگر هم مشکلی داشته باشند معلولند نه علت، با گشتهای امنیت اخلاقی تحت کنترل و بازخواست قرار می دهند ولی، خودی ها در هر مرتبه ای و در هر مقامی و در هر جایی می توانند هر چیزی به زبان بیاورند و دریغ از حتی یک تذکر جدی.
حالا این چه بدآموزی هایی بر ذهن جوانان این مملکت دارد بماند.
براستی کجایند این مامورین امنیت اخلاقی که به قول خودشان از اخلاق در سطح جامعه حراست کنند.
به قولی طرف از سوراخ سوزن رد میشه ولی از در دروازه تو نمیره.
هایدگر:
جنبش راستین علوم از طریق بازنگری کمابیش ریشه ای مفاهیم بنیادین رخ می دهد که خود به خود شفاف نیستند. آنچه سطح پیشرفت یک علم را تعیین می کند این است که آن علم چقدر قادر است از پس بحرانی که دامنگیر مفاهیم بنیادی آن می گردد برآید.
خسته شدم از اینکه سقوط طرفو پیش بینی می کنم و بعد از یه مدت میبینم پیش بینیم درست بوده، من که قطعا خیلی باتجربه نیستم که بتونم تحلیلگر خوبی باشم، طبعا طرف خیلی سطحیه ولی خودشو عمیق می دونه.
بعضی آدم ها متخصص پرهزینه کردن مسائل کم هزینه و پیش پا افتادن.
بازم میگم، این محدوده دید آدم که کم باشه، مسائل جزیی براش پر رنگ میشه و از هر چیزی بحران درست میکنه.
تو هو فقط به عنوان یه ناظر می تونی غرق شدن طرف را ببینی، چون بهش هرچی تذکر دادی فایده نداشته
دم از انسانیت زدن گاهی اوقات بجای اینکه نشون دهنده عظمت روحی و... طرف باشه نشونه ضعف طرفه.
انسانیت باید تو رفتار و کردار آدم ها باشه.
بعضی ها وقتی کم میارن به حرف های قشنگ رو می یارن. بهتره که آدم همیشه تو رفتارش انسانیت دیده بشه نه تو حرفاش.
بعضی مواقع آدم ها در چنبره خودخواهی ها، غرور، خودبزرگبینی ها و... گرفتارن با این حال، دنیا که کار خودشو داره میکنه، طبعا این تضاد بین دنیای ذهن آدم ها با واقعیت بیرونی به مرور زمان بیشتر میشه و طرف کم کم، کم میاره، از اون موقع است که بجای قبول اشتباهات و حرکت به سمت جبران طرف کم میاره و توجیهات با استفاده از انسانیت و... شروع میشه.
فقط نمی دونم کی قراره آدمها به خودشون بیان.
بعضی ها سفر میرن که فقط سفر رفته باشن. هر جا میرن یه اسکن با نرخ نمونه برداری پایین انجام می دن و بعد میرن جای بعدی.
بعضی ها وقتی سفر میرن فقط شخم میزنن!!!!
بعضی ها هم سفر میرن که ببینن و کشف کنن. اینها نرخ نمونه برداریشون بالاست و اسکنشون بیشتر نقاط رو شامل میشه.
اوریانا فالاچی تو یه کتابش که در مورد زنان شرقی هست در قسمت فکر کنم هندوستانش در مورد یه زن و مرد آمریکایی صحبت میکنه که سفر میرن تا فقط عکسی به یادگاری بندازن و به آشناهاشون نشون بدن و بگن ما فلان جا رفتیم، اینا دسته اولن.
دسته دوم هم که متاسفانه تو ایران زیاد شده، البته من اسم اینو دیگه سفر نمی تونم بذارم. طرف معنای پیک نیک، کوهنوردی یا اردو را با سفر یکی گرفته. وسایل آشپزخونه را ور می داره میندازه تو ماشین، هر جای شهرم کنار خیابون، تو مدرسه ای، پارکی و... مناسب دید همون جا اطراق می کنه!!!!! بیشتر از اینم که بگرده زباله تولید می کنه!!!! معمولا هم شلوغترین زمانها را برای این کار انتخاب می کنن. بدتر اینکه فکر کنم به جای اینکه لذت از گردش ببرن، خستگی براشون می مونه، تازه میگن چرا آمار تصادف تو جاده های ایران بالاست!!!!!
اما دسته سوم: انتخاب یه زمان مناسب که حتی الامکان اون مکان مد نظر برای مسافرت خلوت باشه، یه جای خوب و راحت و تمیز برای استراحت، فرصت و انگیزه کافی برای گردش و دیدن، بیشتر از اینکه بری خرید، بری جاهای دیدنی، تاریخی و طبیعی رو ببینی و گاهی هم با مردم اون منطقه از نزدیک تماس داشته باشی تا با فرهنگ و آداب رسومشون آشنا بشی. از همه مهمتر هم اینکه فقط سعی کنی لذت ببری و فکرتو از مشکلات و مسائل کاری یا شخصیت جدا کنی و فقط و فقط تو سفر قدر لحظات رو بدونی.
این دسته بندی فقط مربوط به سفرهای مربوط به دیدن یه شهر یا منطقه یا... است.
وگرنه مثلا سفر برای کوهنوردی، پیک نیک بیرون شهر و... مسلما نوعش متفاوت هست.