خود درگیری

چند وقته کاملا گیجم. نمی دونم چرا؟ 

درست زمانیکه اوضاع زندگیم خدا را شکر تقریبا روبراهه و تو مسیر افتادم دارم یه جورایی به پوچی می رسم. هر شب با دوستام بیرونم ولی نمی دونم چرا ارضا نمی شم. به گذشته ها فکر می کنم یاد خاطرات گذشته می افتم و افسوس می خورم چرا از موقعیت های عشقی زندگیم درست استفاده نکردم. بعد از مدتی دوباره که فکر می کنم میبینم بد کاری هم نکردم هیچ کدوم از اون موقعیتها ارزش بیشتر فکر کردن رو نداشتن و خوب کردم الکی خودمو علافشون نکردم. از طرفی می بینم که الان واقعا کسی رو خیلی دوست ندارم و این داره اذیتم می کنه.  

از طرف دیگه در حالیکه موقعیت درسیم بد نیست و کارام نسبتا رو غلتکه دو به شکم که موندم ایران و ادامه تحصیل دادم بهتره یا می رفتم خارج. نمی دونم واقعا. خدایا سر یک دوراهی فکری گیر کردم تو مسیر اهدافم هستم ولی درست تو یک نقطه عطف گیر کردم. خودت کمکم کن درست تصمیم بگیرم. خیلی دلم می خواد از نظر علمی پیشرفت فوق العاده ای کنم. 

فکرشو بکن یک استاد ایرانی تو استرالیا بهت پیشنهاد بده بری پهلوش دکترا بخونی خودت درگیر تز دکترات تو ایران باشی معلومه که قات می زنی. تازه با خودت درگیر هم هستی که اصلا استرالیا خوبه یا نه؟  

از طرف دیگه هم هنوز کسی رو که بتونی از ته دل دوستش داشته باشی و سرش به تنش بیرزه پیدا نکردی.  

خدایا خودت کمکم کن به اهدافم برسم و درست انتخاب کنم. 

می دونی و می دونم چی می خوام فقط تو جزئیاتش درگیرم خودت درستش کن.