بعضی آدمها مثل صندلین همیشه هستند ولی ساکن و راکد. بعضی دیگه مثل نسیم می مونن با اومدنشون یا دیدنشون احساس خوبی بهت دست می ده ولی زود می رن و فراموش می شن. یه سری دیگه مثل درد می مونن مثل یه مرضن باید تحملشون کرد تا برن همش هم دوست داری از دستشون خلاص شی شاید هم وبالت بشن. یه سری دیگشون هم مثل دریا می مونن. بودن باهاشون بهت آرامش می ده و وقتی هم نیستن وقتی یادشون می کنی احساس خوبی بهت دست می ده.
دقیقاً! ببینم نکنه تو نویسنده ای که این قدر خوب می نویسی؟ هاین؟!
هی چی شد پس؟ چرا دیگه هیچی ننوشتی؟