خوندن بعضی کتابها به آدم احساس خوبی می ده. بعضیاشون خستت می کنن، تعداد کمی هم فوق العادن، فوق العاده. 

 تهوع سارتر کتاب فوق العاده ایه. یادمه دبیرستانی که بودم یه بار خوندمش اون موقع خیلی باهاش حال نکردم طبیعی هم بود. الان دارم یک بار دیگه می خونمش. سارتر یک اگزیستانسیالیسته. تو خط خط صفحات کتابش دارم این معنا را درک می کنم. انگار دائما یک باد خنک و مطبوع به صورتم می وزه. کتاب فوق العادس، فوق العاده. 

بیگانه کامو هم کتاب فوق العاده ایه.   

از نظر من خود آدما و زندگیشون ارزش بیشتری دارن تا تعاریفی که برای اونها میشه.

تو فیلم سکس و فلسفه مخملباف اون مرد شاعر جمله قشنگی در مورد هوادارانش میگه: 

"دوستدار شعر من و قاتلان وقت من" 

واقعا اینطوریه. حالا در نظر بگیر خیلی ها خودشون قاتل وقتشون و زندگیشون هستند. همش درگیره تعریف زندگی برای خودشون هستند یا اصلا کلا تو توهمند. خوش بحال اونهایی که زندگی می کنند. 

به قول سعدی: 

" عمر برف است وآفتاب تموز                            اندکی ماند و خواجه غره هنوز"