کارهای آدم تو زندگی هم می تونه به صورت حلقه باز انجام بشه هم حلقه بسته. در حالت حلقه باز ما با یک موقعیت طرفیم خروجی کار هم می دونیم چیه (به اصطلاح هدفمون از کاری که انجام میدیم مشخصه). یک سیگنال به عنوان ورودی به سیستم اعمال می کنیم (رفتاری که انجام می دهیم تا به هدفمون برسیم) و نهایتا خروجی کار مشخص می شه. حالا بسته به شرایط اون موقعیت (وجود اغتشاش، نویز و...) سرانجام کارمون می تونه مطلوب باشه یا نه چندان مطلوب نباشه و ما به هدفمون نرسیم یا حداقل بخشی از اون تامین بشه.
در حالت حلقه بسته ما با یک سیگنال فیدبک هم طرف هستیم. به اصطلاح از خروجی کارمون بازخورد می گیریم و اونو با هدفمون مقایسه می کنیم. حالا می تونیم با دانستن فاصله میان نتیجه کار و هدف، این اختلاف را کم کنیم.
همونطور که سیستم های حلقه بسته پایداریشون پیچیده تره ولی در عوض خطای کمتری دارند، تو زندگی هم همینطوره. اگه ما بخواهیم کارامون را به صورت فیدبک دار انجام بدیم مسلما باید وقت و دقت بیشتری صرف اون کار بکنیم، تازه شاید نتونیم به هدفمون به صورت مطلوب برسیم. ولی احتمال رسیدن به هدفمون بیشتره. اما در حالت حلقه باز کارو انجام می دیم میره. حالا اگر قبل از انجامش بتونیم تحلیل خوبی از شرایط داشته باشیم (مخصوصا تو موقعیت های ساده) ممکنه به هدفمون هم برسیم. بعضی موقع ها می تونیم از روش فیدفوروارد هم استفاده بکنیم. موقعیت را بصورت جامع تحلیل بکنیم و اونوقت سیگنال فیدفوروارد مناسب را بهش اعمال کنیم، خروجی همان هدف مطلوب میشه. صحت و دقت این کار مستلزم شناسایی دقیق سیستم (موقعیت پیش رو) است.
به نظر من آدم موفق آدمیه که از هر کدوم این روش ها بموقع استفاده بکنه و هیچ وقت خودشو محدود به یک راه حل نکنه.
چه جالب... خیلی خوبه آدم وقتی این مفاهیمو توی رشته تحصیلیش یاد میگیره بتونه ربطشون بده به امورات زندگی... منم موافقم. هر کدوم این روشها بسته به اهمیت کاری که میخوایم انجام بدیم و زمانی که واسش داریم و البته میزان اعتماد به نفس آدم میتونن به کارمون بیان.