واقعا شناختن آدم ها کار خیلی خیلی خیلی سختیه. من همیشه سعی می کنم تا کسی را نشناسم خیلی بهش نزدیک نشم تازه بعدشم سعی می کنم یک فاصله ای بینمون حفظ بشه و زیاد داخل مسائل خصوصی آدم های دور و برم نمی شم (دوست دارم کسی هم زیاد داخل مسائل کاملا شخصیم نشه)، مگه اینکه خودشون چیزی بگن. امشب در مورد یکی از کسایی که این هفت-هشت ماه اخیر باهاش آشنا شدم ولی خب مدت تقریبا زیادی تو جمع دوستام باهاش بودم چیزی فهمیدم که برام خیلی عجیب بود. واقعا شناختن درون آدم ها کار خیلی سختیه. مخصوصا جنس مخالف که تو زیاد هم از دنیا و افکارشون سر در نیاری یا اینکه نتونی اون فضای درونیشونو برای خودت شبیه سازی کنی. واقعا عجیبه بفهمی که طرف دقیقا تو این مدتی که تو میدیدیش دچار بحران روحی و عاطفی شدیدی بوده و تو حتی یک لحظه هم نتونسته باشی این نکته را بفهمی. نه تنها من بلکه خیلی از اطرافیان دیگش. یه چیزایی از بعضی از بچه ها شنیده بودم ولی درجه و حساسیت موضوع را هیچ وقت نفهمیده بودم. تازه بعد از این مدت بطور اتفاقی قضیه را بفهمی. نمی دونم شایدم من خیلی اخلاقم تو موضوعات احساسی crisp باشه که نتونم موقعیت طرفو درک کنم. مگه میشه آدم تو جمع انقدر راحت و بشاش باشه بعد یه همچین درگیری عاطفی داشته باشه. جدا تو این یک سال اخیر با این آدمهای تازه ای که آشنا شدم با دنیاهای عجیبی روبرو شدم. من بواسطه اینکه بیشتر سرم به کارها و اهدافم گرمه بخصوص تو این سه چهار سال اخیر زیاد درگیر مسائل احساسی نشدم ولی اینجور مواردم رو حتی تو دوستا و آشناهام که کم هم نیستن ندیده بودم. البته مطمئنم که داره اشتباه می کنه. ولی برام خیلی جالبه که اشتباه تو مسائل عاطفی هم به این شکل باشه. واقعا که آدم ها موجودات عجیبی هستند.
چه جالب. منم آدمی نیستم که بذارم کسی بفهمه چی داره بهم میگذره... حتی اگر اون اتفاق خیلی اذیتم کنه یا خیلی شادم کنه.... در کل کسی نمیفهمه. بیشتر بر میگرده به درونگرا بودن یا برونگرا بودن آدمها... ولی اینکه میگید شما متوجه نشدید به نظر من برمیگرده به اینکه شما بی تفاوت بودید نسبت به اون آدم. یعنی اصن باهاش درگیر نبودید که بخواید متوجه بشید