بعضی خاطره ها کاملا خصوصی هستند. شخصی شخصی. ممکنه تا ابد در دل و ذهن دارنده اش بماند و هرگز برای کسی بازگو نشود. این خاطرات قسمتی از هویت و فردیت آن آدم را می سازند و به اصطلاح یک استقلال شخصیتی برای آن فرد ایجاد می کنند.
بعضی خاطرات بین تعداد محدودی آدم مشترک هستند. هر چقدر تعداد این خاطره ها در بین آن جمع بیشتر شود رابطه آنها مستحکمتر می شود و آن گروه دارای هویت گروهی و جمعی مشترکی می شوند.
تعدادی از خاطره ها در روح و ذهن یک ملت جای دارند. این خاطرات هویت ملی یا جمعی آن قوم یا ملت را می سازند و به نوعی میزان آنها بیانگر تداوم روح جمعی آن ملت و تاریخ ملی انها می باشد.
چقدر فلسفی
خوب که چی؟ بالاخره دسته بندیها باید یه جایی به یه دردی بخوره...