قضیه خیلی از ما آدم ها همون قضیه مگس مولویه. فکر می کنیم برای خودمون خیلی آدم بزرگی هستیم، ما نباشیم کار دنیا لنگه و...
به عبارتی مثل اون مگسه تو فضولات و کثافت های فکری و مادی پیرامون خودمون دست و پا میزنیم و فکر می کنیم عجب کارمون درسته. گنداب را با اقیانوس عوضی گرفته و به اون دلخوشیم.
خیام هم خوب شعری در این زمینه داره:
یک قطره آب بود و با دریا شد یک ذره خاک با زمین یکجا شد
آمد شدن تو اندرین دنیا چیست آمد مگسی پدید و ناپیدا شد
زندگی برای خیلی از ماها یه نمایشگاه شده که همش دلمون می خواد به هر نوعی خودمونو توش عرضه کنیم. غافل از اینکه ای کاش حداقل هنر نمایش را بلد بودیم نه اینکه تو همون کثافات و به طرز فاحش و زننده ای بخواهیم تئاتر بازی کنیم.
تو زندگی بعد از تولد، قطعی ترین اتفاقی که بی هیچ تردید رخ خواهد داد مرگه. از ابتدای خلقت انسان، میلیاردها به دنیا اومدند و از دنیا رفتند و هیچ چیز متوقف نشده. آدمها فکر می کنند بزرگند چون خدا و مرگو فراموش می کنند.