جدیدا در کنار هزار و یک معضل و مشکل فکری، فرهنگی، معضل قدیمی دیگری اما به شکل جدیدی و با ظاهری متفاوت از قبل دوباره داره خودنمایی میکنه و اون لمپنیسم فرهنگیه. نمی دونم این روزها چقدر صفحات نقد سینمایی مجلات و روزنامه ها، همینطور صفحات آخر روزنامه ها را می خونین. اما اگه خواننده این صفحات باشید، با چند تا جوجه منتقد آشنا میشین که در کنار ادعای روشنفکری زیاد، تو مقالاتشون زندگی شخصی خودشونو با نقد فیلم و فوتبال و... ترکیب می کنن و یه دری وری هایی به اسم نقد فیلم و ... تحویل ملت میدن. تازه خیلی هم خودشونو با مطالعه و بروز و... می دونن. واژه ها و طرز بیانشون بخصوص در باره هنرمندان قدیمی و با سابقه ای مثل بیضایی و اصلانی و کیارستمی و... هم شبیه لمپن ها و لات های ورزشگاهها موقع هو کردن و توهین به تیم مقابلشون هست. ناگفته نماند که یکی از افتخارات آقایون هم حضور دایمی در استادیوم ها هستش که طبیعتا بجای اینکه باعث فرهنگی تر شدن محیط استادیوم ها بشن برعکس موجب چاله میدونی شدن فضای نقد فیلم و ... شدن.
این ادعای روشنفکری چیز خیلی خطرناکی شده. می خوان برای همه نسخه بپیچن و اگه نخوای باهاشون همراه بشی حتی انگ املی و تحجر هم بهت می زنن. من خودمو راحت کردم و فیلم نگاه نمی کنم تا بخوام نقدشونو بخونم.
تو جامعه ما اینکه بخوای خودت باشی خیلی سخت شده