وقتی فرع از اصل پیشی میگیرد، وقتی از خدا و خداپرستی فقط اسمی می ماند و صدها نفر واسطه میان انسان و حقیقت می شوند، وقتی خداوند نمایندگانی در زمین پیدا می کند، در این حالت است که انسان کم کم خدا و اصل و هسته را فراموش کرده و به پوسته و فرع دل می بندد.  

بارها و بارها مراسم مذهبی و دینی برگزار می شود ولی خداوند غایب است. نه یادی از خدا و نه گامی در راه او. گویی خداوند فراموش شده است و انسانها جای او را گرفته اند.  

چه جمله زیبایی است این جمله علی (ع) که بالاترین توحید نفی صفات از خداوند است. حال آنکه نه تنها صفات متعدد انسانی به خداوند نسبت می دهند که او را از پویایی آفرینش به تدریج حذف نموده و دیگرانی را که مخلوق اویند به جای وی می نشانند. این امر مختص به یک دین یا مذهب هم نیست، بلکه گستره ای وسیع دارد، حال با درجاتی متفاوت. نظام آفرینش را در حد مغزهای کوچک و تهی خود پایین آورده و دکانی برای خود ترتیب می دهند. برای فروش جنس خود قوانینی هم وضع نموده و ساده دلان را وعده سعادت می دهند. برای اویی که در همه جا هست و هر کجا رو کنی اثری از او می بینی، دم و دستگاهی ترتیب داده و خود را هم کارگزار این عمارت می نمایند.  

صدای پای شرک را نمی شنوی؟