چند وقته یک مساله فکری برام پیش اومده. قضیه به همون پست تردید بر می گرده. باورت میشه نمی دونم دیگه در مورد این مساله کدوم کارم درسته کدوم غلط. پاک قاطی کردم. فکر کنم به یک تنهایی نیاز دارم. دور و برم زیادی شلوغ شده. دارم خودمو گم می کنم. قاطی کردم.
بعضی از دوستام میگن تو خیلی منطقی و خشک هستی و بعضیای دیگه میگن احساساتی. همیشه خودم موقعیت و خودمو خوب تحلیل می کردم الان نه. منطق و احساسم قاطی قاطی کرده و نمی دونم چی کار کنم. تنها چاره فعلی: تنهایی و صحبت با یکی از دوستای خیلی خوب و قدیمیم.
بعضی وقتا تعداد کم دوستای قدیمی خیلی بهتر از تعداد زیاد آشناهای جدیده.
با این حال هنوز امیدوارم.
تو چنین موقعیتهایی تا با خودت کنار نیایی، هیچ کسی نمی تونه کمکت کنه. من که این طوریم. هر وقت دچار تردید می شم، از خودم می پرسم، خب با خودت روراست باش. از زندگی چی می خوای؟ بعد جواب، دوباره به مسیرم بر می گردم
حرفت خیلی درسته. ولی راستش من میدونم که از زندگی به صورت کلی چی می خوام. الان تو یک قضیه جزیی زندگی که خیلی هم جزیی نیست (می تونه کلی بشه) گیر کردم که تا حدودی هم راه حلشو بلدم.
می دونی شایدم زیادی سخت میگیرم. خلاصه هر مساله ای می تونه به یک تجربه خوب تبدیل بشه اگه آدم بتونه خوب کنترل و حلش کنه.
البته فکر کنم باید خیلی دقت کنم.
خب پس تو با اولش کنار اومدی و هدفت مشخصه. حالا باید با یکی دو نفر باتجربه مشورت کنی. دوست قدیمی و هر چقدرم صادق و یکرنگ کافی نیست.
افرادی سرد و گرم چشیده که مساله مشابه ای مثل تو رو تجربه کرده اند و تا حدی با روحیاتتم آشنا باشن تا راهنمایی هاشون چندان از خلق و خوت دور نباشه و در نهایتم بشین با خودت سبک سنگین کن و هم عقاید خودتو و هم تجربه دیگرانو کنار هم بزار و خود خودت تصمیمتو قاطع بگیر.
قبلش خوب فکر کن ولی موقع عمل سریع باش و دیگه به پشت سرت نگاه نکن. هر چی پیش اومد فقط به جلو حرکت کن.
CS جز دوستای قدیمیه یا آشناهای جدید.
یا علی رو بگو و به خدا توکل کن بقیه اش حله. کمکی خواستی <<ما هستیم>>