این از نظر من یک واقعیته که دنیا و طبیعت خودش بزرگترین معلم و تجربه است. گذشت زمان هم همه چیز را حل میکنه و اصل و درستی را از فرع و نقص جدا می کنه به عبارتی سره را از ناسره نشون میده. فقط این وسط آدمی را صبر بباید که متاسفانه آنچه یافت می نشود آنم آرزوست!!!!
مولوی میگه:
صبر تلخ آمد ولیکن عاقبت میوه شیرین دهد پر منفعت
صبوری، حلال بسیاری از مشکلاته ولی گاهی، صبر هم چیزی رو حل نمی کنه و حتی مشکلات رو عمیقتر می کنه. از رو تجربه می گم که این، نسخه ای نیست که همیشه بشه پیچید. حیف که حتی خودم از تجربه ام نمی آموزم و بیش از اونکه باید صبوری پیشه می کنم.
راستی متوجه ام منظور شما، چه نوع صبری هست. عجول نبودن برای آشکار شدن حقیقت
دقیقا متوجه منظورم شدین.
قبول دارم که گاهی صبر چیزی رو حل نمی کنه یا شاید هم مشکلو بیشتر کنه که البته اون دیگه اسمش صبر نیست وقت تلف کردن و انتظار بیهوده هستش. فکر کنم انتظار یک محدوده بیشینه و کمینه داره تا بتوان اونو صبر معنا کرد و کمتر و بیشترش میشه عجله و انتظار خام