دل بستن

یکی از خصوصیتهای بیشتر آدم ها دل بستن و عادت کردنه. حالا این دلدادگی یا عادت می تونه به یک جسم باشه یا یک آدم باشه یا یک موقعیت باشه و... 

مثلا تو فیلم گاو مهرجویی مش حسن به گاوش دلبسته بود مثالهای زیادی هم دوروبر خودمون پیدا میشن. 

اما اون چیزی که به نظر من مهمتر از دلبستنه (البته گاهی دلبستن تو زندگی آدم ها ضروریه و اصلا همین مساله است که به زندگی معنا میده)، قدرت از دست دادنه.  

وقتی اصل بودن و زندگی آدم ها با مرگ از بین میره و باصطلاح انسان موجودی فانی هست، دیگه از دست رفتن اون چیز محبوب یه امر عارضی میشه نسبت به اصل قضیه که خود زندگی باشه. اینطوری جدا آدم خیلی راحتتر می تونه با مسائل زندگیش کنار بیاد. 

البته همیشه گفتن این حرفها راحتتر از عمل کردنه ولی با این وجود فکر کردن بهش از فکر نکردن بهتره.