این چند وقته اوضاع یه جورایی بود که کمتر به خودم فکر می کردم. با این حال شرایط هر طور که باشه آدم نباید هدف شخصی خودشم گم کنه و اونو در کنار هدف عمومیش باید پیگیری کنه. مصمم تر شدم که بیشتر رو پروژم تمرکز کنم تا زودتر شرایط کاریم عوض بشه و قدرت تصمیم گیریم برای آینده بیشتر بشه. یه جورایی افسردگی شخصیم با عمومیم ترکیب شده و جالبه که مصمم ترم کرده!!!!!
سلام
مدتها بود که دیگه به وبلاگم نیومده بودم آخه یه روزایی این وبلاگ سنگ صبورم بود اما حالا اونم باعث میشه دلم بگیره..کوتاهیمو واسه دیر سر زدن بهت ببخش
دلت شاد
دقیقا حرفتو می فهمم. این همون حسیه که من دارم.
ولی یه جورایی شرایطو که دیدم اتفاقا امیدوارتر شدم. اصلا توقع همین قدر تحرکو از مردممون نداشتم. همیشه امیدی هست حتی در اوج ناامیدی ها